LInk naar:Home
STATEMENT
Hedy d’Ancona
Hedy d’Ancona werd in 1981 Minister voor Sociale Zaken en Werkgelegenheid in het tweede kabinet Van Agt, en in 1989 Minister voor Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur in het derde kabinet Lubbers. Daarvoor en daarna was ze lid van de Eerste Kamer en het Europees parlement, steeds voor de Partij van de Arbeid. Haar hele leven heeft ze zich zeer betrokken betoond op de problematiek van asielzoekers en vluchtelingen.
Vlak voor de corona-lock down was zij nog voor War Child naar Uganda gereisd, in het kader van de campagne doorbreek het zwijgen. Zij vertelt gepassioneerd over deze ervaring.
In Unganda zag ze hoe dit gastvrije land honderduizenden vluchtelingen heeft opgenomen uit omringende landen die worden geteisterd door burgeroorlogen en terreur van Islamitische groeperingen. Uganda is momenteel het enige stabiele land in de regio. Vanuit een overwegend Christelijke oriëntatie biedt dit land gastvrijheid aan de mensen uit andere landen die van huis en haard verdreven zijn. Ze heeft daar kunnen waarnemen hoe deze vluchtelingen kleine huisjes en een stuk land aangeboden krijgen, zodat ze beter in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Ze vertelt hoe de kinderen daar veerkracht vertonen.
In Nederland mogen vluchtelingen die hier asiel aanvragen en de uitkomst van hun verzoek afwachten, niet werken, de taal niet leren, niets doen, om zichzelf een menswaardig bestaan te verschaffen. Ondertussen gaan de kinderen van deze vluchtelingen hier wel naar school en wortelen van lieverlee in de Nederlandse samenleving. Dat is een inhumane situatie, waar niemand bij gebaat is.
Het is Hedy d’Ancona voorts een gruwel hoe de Nederlandse Christelijke partij het CDA zo’n hardvochtig standpunt inneemt ten aanzien van de vraag om weeskinderen uit de Griekse vluchtelingenkampen op te nemen. In de coalitie is afgesproken dat er in plaats van de 500 kinderen waar allerlei organisaties en 126 Nederlandse gemeentes zich hard voor maken, er slecht 50 kinderen kunnen worden opgenomen, een aantal dat ook nog af zal gaan van het toch al geringe aantal zo genoemde ‘uitgenodigde vluchtelingen’. ‘Een regelrechte schande’, noemt mevrouw d’Ancona deze treurige koehandel. Zij sprak onlangs twee kinderpsychiaters, die haar konden uitleggend dat kinderen die zo lang in onzekerheid verblijven daar veel schade van kunnen ondervinden, omdat alle veerkracht die kinderen normaal vertonen, zo wordt onderdrukt. Ook wezen deze psychiaters op de gevaren dat deze kinderen in de Griekse kampen, die door ons geweigerd worden, verbitterd en gedesillusioneerd dreigen te raken. Vóór hun 15e zijn kinderen zeer flexibel en kunne zich ten goede of ten kwade ontwikkelen. Als ze zich welkom kunnen voelen en ondersteuning en stimulans ervaren, worden zij dankbaar en positief gericht op hun nieuwe vader- of moederland. Maar als ze later zullen moeten beseffen dat zij door de Europese landen hardnekkig zijn afgewezen en buiten de deur gehouden, kan dit leiden tot rancune en woede, die zich tegen onze wereld zou kunnen richten. Met andere woorden, zou het kunnen zijn dat wij radicalisering bij deze jongeren op deze manier in de hand werken, met alle mogelijk dramatische gevolgen van dien.
Zij roept ons allen op om ons in te zetten voor een meer humaan asielbeleid, waarin veel nadrukkelijker oog is voor het welzijn van de kinderen!
26.000 Gezichten – 15 jaar later is een initiatief van de Stichting Social Image
Website en webfilms zijn geproduceerd door Interakt Productions in opdracht van Social Image.
TV-films zijn een co-productie van Interakt Productions en Social Image, in samenwerking met BNNVARA/NPO.
26.000 Gezichten is mede mogelijk gemaakt door subsidies van:
VSB fonds, Kinderpostzegels, Prins Bernhard Cultuurfonds, Fonds Weeshuis der Doopsgezinden, Vluchtelingenwerk Nederland, Commissie PIN van KNR, Stichting R.C. het Maagdenhuis